سوختن

بعضی چیزها خیلی درد داره. اونقدر زیاد که نصفه شب از خواب بیدارت میکنه و نمیذاره بخوابی تا اینکه صبرت لبریز بشه و ساعت 6:54 صبح بیای پای اینترنت و پروین اعتصامی بنویسی.

وقتی اون کسایی رو می بینی که همقدت هستن ولی به خاطر هیچی ازت بالاترن، از فرق سر تا ته مقعدت میسوزی و قطعاً نمیتونی کاریش کنی.

وقتی به خاطر کارای دیگران تاوون پس میدی، میسوزی

وقتی که عقلت بهت میگه مشکل از خطای دیگران نیست و هرکسی باید در بند اعمال خودش باشهو بعد متوجه میشی بدبختی تو از بیشعوری اوناییه که ادعای عاقلی دارن میسوزی

وقتی یه قوه نمیفهمه از مردم چه انتظاری میشه داشت.

وقتی به این وضع نگاه میکنم میسوزم